Tym razem wnikliwej analizie poddamy Kodeks Napoleona, francuski kodeks cywilny z 1804, opracowany za konsulatu Napoleona Bonapartego, który wywarł duży, osobisty wpływ na szybkie tempo prac kodyfikacyjnych. Powyższy Kodeks uważano za arcydzieło sztuki legislacyjnej. Został on napisany językiem zwięzłym, prostym i jasnym, co ułatwiało jego stosowanie i zrozumienie. Zawarte w nim sformułowania były dość elastyczne i umożliwiały sędziom twórczą ich interpretację w orzecznictwie. To zadecydowało o tym, że jego zapisy przetrwały do dziś.
Kodeks Napoleona realizował w zakresie prawa cywilnego idee rewolucji francuskiej 1789–99. Był oparty na zasadzie wolności osobistej jednostki, formalnej równości obywateli wobec prawa, wolności własności prywatnej, swobody umów, świeckiego charakteru małżeństwa, ślubów cywilnych; dopuszczał rozwody i poddawał sprawy małżeńskie sądownictwu powszechnemu; wielokrotnie nowelizowany, obowiązuje nadal we Francji.
Był wzorem dla kodyfikacji cywilnej XIX w. (Włochy, Portugalia, Hiszpania).
Obowiązywał m.in. od 1808 w Księstwie Warszawskim i Królestwie Polskim;
– 1825 r. wprowadzono w miejsce I księgi Kodeksu Napoleona (o osobach)
– Kodeks cywilny Królestwa Polskiego; zmieniał on przepisy Kodeksu
– Napoleona przede wszystkim w zakresie prawa małżeńskiego osobowego;
– ostatnie przepisy Kodeksu Napoleona utraciły w Polsce moc 1946 r.
materiał: Miejska Biblioteka Publiczna
tekst i zdjęcia: Anna Wiczuk Dział Promocji Miejska Biblioteka Publiczna
opracowanie: Gwalbert Krzewicki
