Jak w Europie wykorzystywane są dane pasażerów linii lotniczych? Co zmienia ubiegłoroczna dyrektywa dotycząca danych przelotu pasażera? W kolejnej analizie z cyklu „Europa okiem eksperta” dr inż. Tomasz Balcerzak prezentuje szczegóły nowych regulacji oraz zastanawia się nad ich efektywnością – zarówno pod kątem bezpieczeństwa pasażerów jak ochrony ich danych osobowych.
Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady UE nr 2016/681 z 27 kwietnia 2016 r. w sprawie wykorzystywania danych dotyczących przelotu pasażera (danych PNR – Passenger Name Record) w kontekście bezpieczeństwa pasażerów oraz ich prywatności.
Projekt dyrektywy w sprawie systemu przekazywania władzom informacji o pasażerach, czyli tzw. PNR (ang. Passenger Name Record), pojawił się już w 2011 r. Zgodnie z jego założeniami, linie lotnicze miałyby obowiązek przekazywać władzom dane osób wjeżdżających na terytorium Unii Europejskiej lub je opuszczających, a państwa członkowskie musiałyby stworzyć krajowe systemy danych pasażerów w oparciu o wspólne unijne zasady.
Zamach terrorystyczny na redakcję francuskiego magazynu satyrycznego Charlie Hebdo z 7 stycznia 2015 r. sprawił, że odżyła idea unijnej dyrektywy o wymianie danych osób podróżujących samolotami pasażerskimi. Premier Łotwy, przedstawiając w Parlamencie Europejskim priorytety łotewskiego przewodnictwa w UE, jako jeden z nich wymieniła potrzebę reaktywowania mechanizmów na rzecz zwalczania terroryzmu. Takim mechanizmem ma być m.in. skuteczna wymiana informacji pomiędzy wszelkimi służbami. O przyspieszenie prac nad wspólnym systemem wymiany informacji o pasażerach, podczas swojego pierwszego wystąpienia w Parlamencie Europejskim, apelował również przewodniczący Rady Europejskiej. W niezbędność przekazywania danych wątpi jednak Europejski Inspektor Ochrony Danych, którego zdaniem, jeszcze nikt nie udowodnił, że taki system będzie stanowił skuteczną walkę z terroryzmem.
Swój system automatycznego zbierania i przekazywania danych ma już Wielka Brytania. Belgia, Dania, Francja, Holandia i Szwecja są w zaawansowanych fazach wprowadzania takich systemów u siebie. Jednak dla ich faktycznej efektywności niezbędne jest wprowadzenie wymiany tych informacji między państwami.
Umowa z 17 maja 2004 r. zawarta pomiędzy Unią Europejską i Stanami Zjednoczonymi przewiduje, że każda linia lotnicza, która realizuje przeloty pasażerskie z lub do Stanów Zjednoczonych, musi zapewnić instytucji DHS (Department of Homeland Security) – Departamentowi Bezpieczeństwa Krajowego, elektroniczny dostęp do danych PNR, które są pobierane i przechowywane w systemach rezerwacji-odprawy danej linii lotniczej. Elektroniczne przekazywanie danych PNR przed przybyciem pasażerów do docelowego portu lotniczego na terenie Stanów Zjednoczonych względnie przed wyjazdem z USA, umożliwia władzom amerykańskim poddanie pasażerów szybkiej i skutecznej analizie zagrożenia. Dane PNR pobrane przy przelotach pomiędzy Unią Europejską i USA przechowywane są przez instytucje DHS przez trzy lata i sześć miesięcy, chyba ze instytucja DHS zasięga konsultacji odnośnie określonych danych PNR. W tym przypadku instytucja DHS przechowuje dane PNR przez dalsze osiem lat.
27 kwietnia 2016 r., 28 krajów członkowskich Unii Europejskiej przyjęło Dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady UE nr 2016/681 w sprawie wykorzystywania danych dotyczących przelotu pasażera (danych PNR – Passenger Name Record), w celu zapobiegania przestępstwom terrorystycznym i poważnej przestępczości, ich wykrywania, prowadzenia postępowań przygotowawczych w ich sprawie i ich ścigania (Dz.Urz.UE L 119/132 z dnia 4 maja 2016 r.). Decyzja ta była poprzedzona wcześniejszymi pracami i aktami prawnymi w tym zakresie:
– 6 listopada 2007 r. Komisja Europejska przyjęła wniosek dotyczący decyzji ramowej Rady w sprawie wykorzystywania danych dotyczących rezerwacji pasażera (danych PNR) w celu egzekwowania prawa. Jednakże w związku z wejściem w życie w dniu 1 grudnia 2009 r. traktatu lizbońskiego wniosek Komisji, który nie został do tego dnia przyjęty przez Radę, stał się nieaktualny.
– W „Programie sztokholmskim – otwarta i bezpieczna Europa dla dobra i ochrony obywateli” zaapelowano do Komisji o przedłożenie wniosku dotyczącego wykorzystywania danych PNR w celu zapobiegania terroryzmowi i poważnej przestępczości, ich wykrywania, prowadzenia postępowań przygotowawczych w ich sprawie i ich ścigania.
– W komunikacie z dnia 21 września 2010 r. zatytułowanym „Globalne podejście do przekazywania danych dotyczących przelotu pasażera (PNR) państwom trzecim” Komisja przedstawiła kilka zasadniczych elementów polityki unijnej w tej dziedzinie.
– Dyrektywa Rady 2004/82/WE reguluje przekazywanie przez przewoźników lotniczych właściwym organom krajowym danych pasażera przekazanych przed podróżą (zwanych dalej „danymi API”-ang. Application Programming Interface) w celu poprawy kontroli granicznej i zwalczania nielegalnej imigracji.
Celem najnowszej dyrektywy UE jest, między innymi, zapewnienie bezpieczeństwa ogólnego, ochrona życia i bezpieczeństwa osób oraz stworzenie ram prawnych służących ochronie danych PNR w związku z ich przetwarzaniem przez właściwe organy.
Dyrektywa reguluje również wykorzystywanie danych PNR, między innymi poprzez porównanie danych PNR z danymi zawartymi w różnych bazach danych poszukiwanych osób i przedmiotów jako czynniki niezbędne do zapobiegania przestępstwom terrorystycznym i poważnej przestępczości, ich wykrywania, prowadzenia postępowań przygotowawczych w ich sprawie i ich ścigania, a tym samym do zwiększania bezpieczeństwa wewnętrznego, do zebrania dowodów, a – w odpowiednich przypadkach – do wykrycia współsprawców przestępstw i rozpracowania siatek przestępczych.
Sprawdzenie danych PNR będzie umożliwiało identyfikację osób, które przed dokonaniem takiego sprawdzenia nie były podejrzewane o udział w przestępstwach terrorystycznych lub w poważnej przestępczości i które powinny być poddane dalszemu sprawdzeniu przez właściwe organy. Dzięki wykorzystywaniu danych PNR będzie można reagować na zagrożenie przestępstwami terrorystycznymi i poważną przestępczością z innej perspektywy niż w przypadku przetwarzania innych kategorii danych osobowych. Jednakże aby ograniczyć przetwarzanie danych PNR do niezbędnego minimum, ustalanie i stosowanie kryteriów dokonywania sprawdzeń należy ograniczyć do przestępstw terrorystycznych i poważnej przestępczości, w przypadku których stosowanie takich kryteriów jest właściwe. Ponadto kryteria dokonywania sprawdzeń powinny zostać określone w taki sposób, by ograniczyć do minimum liczbę osób niewinnych błędnie zidentyfikowanych przez system.
Przewoźnicy lotniczy już zbierają i przetwarzają dane PNR swoich pasażerów do celów prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Nowa dyrektywa nie powinna nakładać na przewoźników lotniczych żadnych obowiązków dotyczących zbierania lub zatrzymywania jakichkolwiek dodatkowych danych pochodzących od pasażerów ani nie powinna nakładać na pasażerów żadnych obowiązków dotyczących dostarczania jakichkolwiek innych danych niż te, które już są dostarczane przewoźnikom lotniczym.
Niektórzy przewoźnicy lotniczy zatrzymują zebrane przez nich dane API jako część danych PNR, podczas gdy inni przewoźnicy tego nie czynią. Wykorzystywanie danych PNR wraz z danymi API stanowi wartość dodaną w zakresie pomocy państwom członkowskim w weryfikacji tożsamości osób, zwiększając tym samym przydatność wyników tych działań dla ścigania przestępczości i minimalizując ryzyko dokonywania sprawdzeń i prowadzenia postępowań przygotowawczych w stosunku do osób niewinnych. Ważne jest zatem zapewnienie, by przewoźnicy lotniczy, którzy zbierają dane API, przekazywali je bez względu na to, czy środki techniczne, za pomocą których zatrzymują dane API, są takie same jak w przypadku innych danych PNR.
W celu zapobiegania przestępstwom terrorystycznym i poważnej przestępczości, ich wykrywania, prowadzenia postępowań przygotowawczych w ich sprawie i ich ścigania istotne jest, by wszystkie państwa członkowskie ustanowiły przepisy nakładające na przewoźników lotniczych obsługujących loty pozaunijne obowiązek przekazywania zebranych danych PNR, w tym danych API. Państwa członkowskie powinny mieć również możliwość rozszerzenia tego obowiązku na przewoźników lotniczych obsługujących loty wewnątrzunijne. Przepisy te nie powinny naruszać dyrektywy 2004/82/WE. Przetwarzanie danych osobowych powinno być proporcjonalne do szczególnych celów dotyczących bezpieczeństwa, którym służy opisywana dyrektywa.
Definicja przestępstw terrorystycznych przyjęta na potrzeby nowej dyrektywy powinna być taka sama jak definicja w decyzji ramowej Rady 2002/475/WSiSW (Rada ds. Wymiaru Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych). Definicja poważnej przestępczości powinna obejmować rodzaje przestępstw wymienione w załączniku II do tej dyrektywy.
Dane PNR powinny być przekazywane do jednej wyznaczonej jednostki do spraw informacji o pasażerach (zwanej dalej „JIP”) we właściwym państwie członkowskim, tak by zapewnić przejrzystość i ograniczyć koszty ponoszone przez przewoźników lotniczych. JIP może mieć swoje oddziały w jednym państwie członkowskim; państwa członkowskie mogą także wspólnie ustanowić jedną JIP. Państwa członkowskie powinny wymieniać między sobą informacje za pośrednictwem odpowiednich sieci wymiany informacji, aby ułatwiać dzielenie się informacjami i zapewnić interoperacyjność. Koszty związane z wykorzystywaniem, zatrzymywaniem i wymianą danych PNR powinny ponosić państwa członkowskie.
Wykaz danych PNR otrzymywany przez JIP należy sporządzać w taki sposób, by spełniał wymagania zarówno uzasadnionym potrzebom organów publicznych w związku z zapobieganiem przestępstwom terrorystycznym lub poważnej przestępczości, ich wykrywaniem, prowadzeniem postępowań przygotowawczych w ich sprawie i ich ściganiem, przyczyniając się tym samym do poprawy bezpieczeństwa wewnętrznego w Unii, jak również ochronie praw podstawowych, w szczególności prawa do prywatności i ochrony danych osobowych. W tym celu należy stosować wysokie standardy zgodnie z Kartą praw podstawowych Unii Europejskiej (zwaną dalej „Kartą praw podstawowych”), Konwencją o ochronie osób w związku z automatycznym przetwarzaniem danych osobowych (zwaną dalej „Konwencją nr 108”) i Konwencją o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (zwaną dalej „Konwencją praw człowieka”). Wykaz taki nie powinien opierać się na rasie ani pochodzeniu etnicznym, na religii ani przekonaniach, na poglądach politycznych ani jakichkolwiek innych poglądach, na przynależności do związków zawodowych, stanie zdrowia, życiu seksualnym ani orientacji seksualnej danej osoby. Dane PNR powinny zawierać wyłącznie informacje dotyczące rezerwacji i tras podróży pasażerów, które umożliwią właściwym organom identyfikację pasażerów lotniczych stanowiących zagrożenie dla bezpieczeństwa wewnętrznego.
Dyrektywa przewiduje dwie metody przekazywania danych: metoda „pobierania”, polegająca na tym, że właściwe organy państwa członkowskiego potrzebujące danych PNR mogą skorzystać z dostępu do systemu rezerwacji przewoźnika lotniczego i pobrać (ang. „pull”) kopię potrzebnych danych PNR; oraz metoda „dostarczania”, polegająca na tym, że przewoźnicy lotniczy przekazują (ang. „push”) potrzebne dane PNR danemu organowi na jego wniosek, co pozwala im zachować kontrolę nad tym, jakie dane są przekazywane. Uznaje się, że metoda „dostarczania” zapewnia wyższy poziom ochrony danych i powinna być obowiązkowa dla wszystkich przewoźników lotniczych.
Zgodnie z założeniami nowej dyrektywy państwa członkowskie powinny podjąć wszelkie niezbędne środki, aby umożliwić przewoźnikom lotniczym wypełnianie obowiązków nałożonych na nich na jej podstawie. Wobec przewoźników lotniczych, którzy nie wypełniają obowiązków w zakresie przekazywania danych PNR, państwa członkowskie mogą przewidzieć skuteczne, proporcjonalne i odstraszające sankcje, w tym kary finansowe.
W założeniach do dyrektywy mówi się również o tym, że uwzględniając w pełni prawo do ochrony danych osobowych oraz prawo do niedyskryminacji, nie można podejmować wyłącznie na podstawie automatycznego przetwarzania danych PNR żadnych decyzji, które miałyby negatywne skutki prawne dla danej osoby lub znacząco wpływałyby na jej sytuację. Ponadto, mając na uwadze art. 8 i 21 Karty praw podstawowych, żadna taka decyzja nie powinna nikogo dyskryminować ze względu na płeć, rasę, kolor skóry, pochodzenie etniczne lub społeczne, cechy genetyczne, język, religię lub przekonania, poglądy polityczne lub wszelkie inne poglądy, przynależność do mniejszości narodowej, majątek, urodzenie, niepełnosprawność, wiek lub orientację seksualną. Wyniki przetwarzania danych PNR nie powinny w żadnym przypadku być wykorzystywane przez państwa członkowskie jako powód do obejścia międzynarodowych zobowiązań wynikających z Konwencji z dnia 28 lipca 1951 r. dotyczącej statusu uchodźców, zmienionej protokołem z dnia 31 stycznia 1967 r.; wyniki te nie powinny być również wykorzystywane do odmawiania osobom ubiegającym się o azyl bezpiecznego i legalnego wjazdu na terytorium Unii w celu skorzystania z przysługującego im prawa do ochrony międzynarodowej.
Zgodnie z założeniami dyrektywy, państwa członkowskie powinny wymieniać otrzymywane dane PNR między sobą oraz z Europolem, jeżeli zostanie to uznane za niezbędne do zapobiegania przestępstwom terrorystycznym lub poważnej przestępczości, ich wykrywania, prowadzenia postepowań przygotowawczych w ich sprawie lub ich ścigania. JIP powinny, w stosownych przypadkach, przekazywać bezzwłocznie JIP w innych państwach członkowskich wyniki przetwarzania danych PNR w celu prowadzenia dalszego postępowania przygotowawczego.
Dyrektywa mówi również o tym, że dane PNR powinny być zatrzymywane na okres niezbędny i proporcjonalny do celów, jakimi są zapobieganie przestępstwom terrorystycznym i poważnej przestępczości, ich wykrywanie, prowadzenie postepowań przygotowawczych w ich sprawie i ich ściganie. Ze względu na charakter danych i ich wykorzystanie niezbędne jest zatrzymywanie danych PNR przez wystarczająco długi okres, aby możliwe było ich analizowanie i wykorzystywanie w postępowaniach przygotowawczych. Po upływie 6 miesięcy początkowego okresu zatrzymania, dane PNR powinny zostać poddane depersonalizacji poprzez maskowanie elementów danych, aby zapobiec ich nieproporcjonalnemu wykorzystywaniu. Po upływie początkowego okresu zatrzymania dostęp do pełnych danych PNR, które umożliwiają bezpośrednie zidentyfikowanie osoby, której dane dotyczą, powinien być możliwy wyłącznie po spełnieniu bardzo restrykcyjnych i ściśle określonych warunków, aby zapewnić jak najwyższy poziom ochrony danych.
Mając na uwadze prawo do ochrony danych osobowych, prawa osób, których dane dotyczą, odnoszące się do przetwarzania ich danych PNR, takie jak prawo dostępu do tych danych, ich poprawiania, usunięcia i ograniczania oraz prawo do odszkodowania i prawo do sądowych środków ochrony prawnej, powinny być zgodne zarówno z decyzją ramową 2008/977/WSiSW, jak również z wysokim poziomem ochrony przewidzianym w Karcie praw podstawowych i Konwencji praw człowieka.
Uwzględniając prawo pasażerów do uzyskania informacji o przetwarzaniu ich danych osobowych, państwa członkowskie powinny zapewnić, by pasażerowie otrzymywali w sposób łatwo dostępny i zrozumiały dokładne informacje na temat zbierania danych PNR, przekazywania ich do JIP oraz o prawach przysługujących im jako osobom, których dane dotyczą.
Przekazywanie danych PNR przez państwa członkowskie państwom trzecim powinno być dopuszczalne wyłącznie na podstawie oceny każdego indywidualnego przypadku i powinno odbywać się w pełnej zgodzie z przepisami ustanowionymi przez państwa członkowskie na podstawie decyzji ramowej 2008/977/WSiSW. Aby zapewnić ochronę danych osobowych, takie przekazywanie danych powinno podlegać dodatkowym wymogom dotyczącym celu przekazywania. Powinno ono także podlegać zasadom konieczności i proporcjonalności oraz wysokiemu poziomowi ochrony zapewnianemu przez Kartę praw podstawowych i Konwencję praw człowieka.
W związku z prawnymi i technicznymi różnicami w przepisach krajowych dotyczących przetwarzania danych osobowych, w tym danych PNR, przewoźnicy lotniczy spotykają się i będą się spotykać ze zróżnicowanymi wymogami co do rodzaju informacji, które należy przekazać, oraz co do warunków, zgodnie z którymi należy je dostarczać właściwym organom krajowym. Różnice te mogą utrudnić skuteczną współpracę między właściwymi organami krajowymi mającą na celu zapobieganie przestępstwom terrorystycznym lub poważnej przestępczości, ich wykrywanie, prowadzenie postępowań przygotowawczych w ich sprawie i ich ściganie. Niezbędnym jest zatem ustanowienie na poziomie unijnym wspólnych ram prawnych określających przekazywanie i przetwarzanie danych PNR.
Zakres stosowania dyrektywy jest ograniczony, ponieważ: przewiduje ona zatrzymanie danych PNR w JIP przez okres nieprzekraczający pięciu lat, po upływie którego dane powinny zostać usunięte; przewiduje poddanie danych depersonalizacji poprzez maskowanie elementów danych po upływie początkowego okresu sześciu miesięcy oraz zakazuje zbierania i wykorzystywania danych szczególnie chronionych. W celu zapewnienia skuteczności i wysokiego poziomu ochrony danych państwa członkowskie są zobowiązane do zapewnienia, by za doradztwo i monitorowanie w zakresie sposobu przetwarzania danych PNR odpowiadał niezależny krajowy organ nadzorczy oraz, w szczególności, inspektor ochrony danych. Wszelkie operacje przetwarzania danych PNR powinny być ewidencjonowane lub dokumentowane na potrzeby weryfikacji zgodności z prawem tych operacji, monitorowania własnej działalności oraz zapewnienia odpowiedniej integralności danych i bezpiecznego przetwarzania. Ponadto państwa członkowskie powinny zapewnić, by pasażerowie byli informowani w sposób jasny i dokładny o zbieraniu danych PNR i o przysługujących im prawach.
Zgodnie z art. 3 Protokołu nr 21 w sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa i Irlandii w odniesieniu do przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, te dwa państwa członkowskie powiadomiły o chęci uczestniczenia w przyjęciu i stosowaniu dyrektywy.
Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu nr 22 w sprawie stanowiska Danii, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Dania nie uczestniczy w przyjęciu dyrektywy i nie jest nią związana ani jej nie stosuje.
Podsumowując, należy podkreślić, że wiele organizacji pozarządowych zgłaszało uwagi do projektu dyrektywy. Organizacje stawiały pytanie co stało się z koniecznością zapewnienia równowagi pomiędzy wymogami związanymi z zapewnieniem bezpieczeństwa, a gwarancjami w zakresie praw podstawowych. Wysuwano zastrzeżenia co do pozyskiwania danych o pasażerach przez służby. Organy państwa na podstawie dyrektywy uzyskają nieograniczony dostęp do szczegółowych danych pasażera. Dane te można podzielić na dwie grupy. Pierwsza, są to dane osobowe pasażera w zakresie imienia, nazwiska, wieku itd. Druga grupa dotyczy natomiast danych o locie. Pasażer zobowiązany jest do podania szczegółowych informacji (m.in. dane kontaktowe osoby dokonującej rezerwacji, adnotacje o niestawieniu się na lot czy kontakt do agencji turystycznej lub biura linii lotniczych, w których dokonano rezerwacji). Celem dyrektywy jest zapobieganie i zwalczanie przestępstw terrorystycznych oraz innych poważnych przestępstw, ale cel ten może zmierzać również ku profilowaniu i ograniczaniu prywatności. Profilowanie sprowadza się do sklasyfikowania podróżnego pod kątem takich kryteriów, jak pochodzenie etniczne, miejsce do którego leci czy informacje o powrocie. Może również być źródłem danych marketingowych.
Kolejne wątpliwości dotyczą kwestii powołania urzędników ds. ochrony danych w każdej jednostce ds. informacji o pasażerach. Jakie warunki powinien spełnić kandydat na takie stanowisko i jakie będzie posiadał kompetencje powinny zostać szczegółowo określone. Należy także wzmocnić uprawnienia organów ochrony danych w zakresie monitorowania wykorzystywanych danych PNR, a także rygorystyczne warunki dostępu do zanonimizowanych danych PNR po upływie sześciu miesięcy. Kto będzie mógł mieć do nich dostęp, w jakich sytuacjach i na jakiej podstawie prawnej.
Należy zauważyć, że przyjęcie dyrektywy PNR pozwoli na zwalczanie najpoważniejszych zagrożeń dla bezpieczeństwa obywateli z odpowiednim wyprzedzeniem. Aktywność służb będzie bazowała przede wszystkim na informacjach przekazanych przez jednostki ds. informacji na dwa sposoby. Pierwszą z nich jest metoda „pobierania” polegająca na tym, że właściwe organy państw członkowskich potrzebujące danych mogą sięgnąć (skorzystać z dostępu) do systemu rezerwacji przewoźnika lotniczego i uzyskać kopię potrzebnych danych. Druga zaś to metoda „dostarczania”, polegająca na tym, że przewoźnicy lotniczy i podmioty gospodarcze niebędące przewoźnikami przekazują potrzebne dane PNR na wniosek danego organu, co pozwala przewoźnikom lotniczym zachować kontrolę nad tym, jakie dane są przekazywane. Tym samym druga z metod zapewnia wyższy stopień ochrony danych osobowych.
PNR obejmuje m.in. imię i nazwisko pasażera, jego adres i numer telefonu, trasę lotu, numer miejsca w samolocie, informację o bagażu, środku płatniczym (np. numer karty kredytowej), czy też biurze turystycznym, z którego usług skorzystano. To także dane wrażliwe, związane m.in. z wyborem posiłku (np. halal czy dań koszernych), który może wynikać z wyznawanej religii, czy też informacje o zdrowiu pasażera (np. gdy pasażer zgłosi, że potrzebuje opieki na lotnisku lub w samolocie) oraz wspólnego lotu czy pokoju w hotelu. Wnioski wyciągane z tego typu informacji mogą prowadzić do stygmatyzacji oraz dyskryminacji konkretnych grup.
Nowa dyrektywa wyraźnie wskazuje, że dane mogą być zbierane, przechowywane i przetwarzane jedynie w celach zapobiegania i wykrywania poważnych przestępstw i aktów terrorystycznych. Niektórzy zwracają jednak uwagę, że trudno będzie zapewnić, że wszystkie kraje UE będą ściśle trzymać się tych procedur. Jako przykład, co prawda spoza UE, podaje się „wyciek” poufnych danych-depesz dyplomatycznych przesyłanych między Departamentem Stanu USA, a ambasadami USA i publikację przez portal internetowy WikiLeaks w listopadzie 2010 roku.
Z inicjatywy Parlamentu Europejskiego przewidziano, że po dwóch latach od wprowadzenia dyrektywy przez kraje UE dokonany będzie przegląd jej działania, aby skontrolować, czy przestrzegane są standardy dotyczące ochrony prywatności oraz czy dane wykorzystywane są w sposób proporcjonalny i zgodnie z celami dyrektywy. Od momentu opublikowania dyrektywy w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej, państwa członkowskie mają dwa lata na wdrożenie jej zapisów do prawa krajowego.
Dyrektywa ma zastosowanie do „lotów poza UE”, ale państwa członkowskie mogą również zdecydować o stosowaniu jej do lotów wewnątrzunijnych (czyli z kraju UE do jednego lub wielu krajów UE), pod warunkiem, że powiadomi o tym Komisję Europejską. Państwa członkowskie mogą również zdecydować się na zbieranie i przetwarzanie danych PNR przekazywanych przez biura podróży i organizatorów wycieczek świadczący usługi takie jak rezerwacja lotów.
*Dr inż. pil. Tomasz Balcerzak – Katedra Technologii Lotniczych, Wydział Transportu Politechniki Śląskiej
Ekspert Rady Naukowo-Technicznej Rządu Malty, Ekspert Europejskiej Agencji Nawigacji Satelitarnej, Wykładowca Politechniki Śląskiej, Katedry Technologii Lotniczych, 2013-2016r. Prezes Zarządu Polskiego Klubu Lotniczego, poprzednio Prezes Zarządu/Dyrektor Generalny Eurolot S.A. Od lipca 2011 do końca grudnia 2014 r. Przewodniczący Rady Nadzorczej spółki WRO LOT-usługi lotniskowe. Od maja 20011 do grudnia 2013 r. pełnił funkcję Członka Zarządu ds. Operacyjno-Technicznych w Polskich Liniach Lotniczych LOT m.in. koordynując szereg projektów w obszarze operacyjno-technicznym oraz nadzorując program restrukturyzacyjny. Od 2009 roku Tomasz Balcerzak pracował początkowo jako Prezes, a następnie Członek Zarządu oraz Dyrektor Operacyjny w czarterowej linii lotniczej Enter Air. Doświadczenie zawodowe zdobywał m.in. jako Pilot-Dowódca Załogi w 36. Specjalnym Pułku Lotnictwa Transportowego w Warszawie, Dyrektor Operacyjny w linii lotniczej Centralwings, a także Dyrektor Zarządzający w spółce FDS-Flight Dispatch Services oraz Dyrektor Jakości w linii lotniczej Fly Jet. Ukończył Wyższą Szkołę Oficerską Sił Powietrznych w Dęblinie otrzymując tytuł podporucznika pilota inżyniera. Wiedzę uzupełniał również podczas dodatkowych studiów magisterskich, następnie otrzymując tytuł doktora na Uniwersytecie Warszawskim oraz podczas studiów podyplomowych w Szkole Głównej Handlowej. Jest również wykładowcą m.in. prawa lotniczego oraz gospodarczych zagadnień transportu lotniczego i kosmicznego Instytutu Stosunków Międzynarodowych Uniwersytetu Warszawskiego oraz Uczelni Łazarskiego.
WIĘCEJ INFORMACJI NA TEN TEMAT <<==>> LINK
materiał: Komisja Europejska Przedstawicielstwo w Polsce
tekst: Wydział Prasy Komisja Europejska Przedstawicielstwo w Polsce
opracowanie: Radiobiper Biała Podlaska
UWAGA Mariusz Maksymiuk:
Przepraszamy za marną jakość zdjęć w tym dziale. Portal Komisji Europejskiej w Polsce z którego pobieramy materiały oszczędza na zdjęciach. Widocznie nikt z „menedżerów” portalu jak i kierownictwa portalu nie pomyślał o tym, że materiały mogą być dalej rozpowszechniane i publikowane a każdy z kolejnych serwisów a już nie wspominając prasy wolałbym zdjęcia w dobrej jakości i dużym formacie.
Trudno. Do zaproponowanych standarów wypada nam się jedynie dostosować.
